«Fläche an Handfläche»/«Παλάμη με Παλάμη», Κυριακή 20 Δεκεμβρίου, Κέντρο Μελέτης Χορού Ντάνκαν, 20:00

Η έμπνευση για τη χορογραφία προήλθε από το βιβλίο "Μαθαίνοντας να ζούμε 2. Η σοφία των μύθων" του Luc Ferry και συγκεκριμένα από το μύθο του Ουρανού και της Γής.

Η αποτύπωση της σχέσης των δύο με δυνατές εικόνες με αναφορές στα μαθηματικά και τη γεωμετρία, όπου συσχετίζονται οι έννοιες του χώρου και του χρόνου, με αυτές της ελευθερίας και της καταπίεσης (εμμονής), ήταν αυτό που μου κέντρισε το ενδιαφέρον.

 

«Στην εποχή των απαρχών, κατά τον Ησίοδο, δεν υπάρχει ο χώρος με την κυριολεκτική σημασία του: ανάμεσα από τον Ουρανό και τη Γαία δεν υπάρχει κενό, δεν υπάρχουν διάμεσα αφού είναι κολλημένοι μεταξύ τους.

Ο Ουρανός δεν βρίσκεται ακόμη ψηλά στο στερέωμα σαν γιγάντια οροφή, αντιθέτως είναι δεμένος με τη Γαία σαν δεύτερο δέρμα. Την αγγίζει, τη χαϊδεύει παντού αδιάκοπα. (Ένας μαθηματικός θα έλεγε ότι πρόκειται για δύο πλήρως εφαπτόμενα σύνολα: δεν υπάρχει ούτε ένα τετραγωνικό εκατοστό της Γαίας στο οποίο να μην αντιστοιχεί το ίδιο τετραγωνικό εκατοστό του Ουρανού.) Είναι μονομανής, έχει εμμονή με ένα και μόνο πάθος, το ερωτικό πάθος: δε σταματά να σκεπάζει τη γαία, να την αγκαλιάζει, να χάνεται μέσα της.

Η γαία, φουσκωμένη από τόσα παιδιά, δε μπορεί άλλο να κρατάει μέσα της του καταπιεσμένους γιού και τις κόρες της. Με τον ευνουχισμό του Ουρανού από τον γιό του Κρόνο σε συνεργασία με τη μητέρα του τη Γαία έχουμε τη γέννηση του χώρου και του χρόνου. Ο Ουρανός υποφέροντας από τον άγριο πόνο που του προκαλεί ο ακρωτηριασμός του φεύγει προς τα πάνω, απελευθερώνοντας έτσι το χώρο που χωρίζει τον Ουρανό από τη Γη και έτσι ξεκινάει η διαδοχή των γενεών.» (απόσπασμα από το "Μαθαίνοντας να ζούμε 2. Η σοφία των μύθων", Luc Ferry)

 

Με το “Παλάμη με Παλάμη” θέλησα να δείξω το φαύλο κύκλο μιας εμμονικής σχέσης, πειραματιζόμενη με την έννοια του “Alter Ego”.

Ο γήινος και υπόκωφος ήχος του πολυφωνικού συγκροτήματος, καθώς και το τεράστιο χωνί (σκηνικό) που αναπαριστά το βάθος και την επιφάνεια της γης, αποδίδουν το συμπαντικό χαρακτήρα του έργου.

 

Τα πρόσωπα αυτού του έργου επιδίδονται σε μια πάλη απόκτησης χώρου: σπρώχνει ο ένας – προσφέρει ο άλλος. Μέχρι που δε θέλει να προσφέρει άλλο.

Ποιό είναι το εκμαγείο που αφήνει πίσω του ο χωρισμός του Ουρανού και της Γης; Είναι η συνειδητοποίηση της μοναξιάς του εμμονικού Ουρανού;

Πόσο χώρο αφήνουμε ο ένας στον άλλον μέσα σε μια σχέση; Μπορεί μια αγκαλιά να γίνει λαβή και το αντίθετο; Πότε ασφυκτιούμε;

 

Μέντορας: Μέντη Μέγα

 

Σάββατο 19 Δεκεμβρίου στις 20:00 

“Κέντρο Μελέτης Χορού Ντάνκαν”, Χρυσάφης 34 & Δικαιάρχου, 16232 Βύρωνας Βύρωνας, Αθήνα